سی و دوم

ما با هم بودیم.ما با هم کیف اول  دبستان خریدیم،با هم فوتبال کردیم و  خندیدیم.با هم جوجه ماشینی خریدیم  رفیق.با هم بعد از بازی ایران و استرالیا  توی خیابان عین خل ها دویدیم..با هم  ناراحت بودیم.ما با هم ریاضی رو تک  ماده زدیم لامصب.ما با هم  بزرگ شدیم  و شعار دادیم.روزها به سرعت از پی هم  گذشتند و یکروز تو عاشق شدی.عاشق  شدی و حرفهای من از گوش راستت  رفت  تو و از چپ بیرون زد.چرا گوش  ندادی راستی؟چی؟یکم بلند تر رفیق  صدایت ضعیف شده..آهان..بله عشق  که  منطق نمیفهمد.عشق خاک بر  سر. داستان غریبیست  این،میدانی..فکرش من را دیوانه  میکند.تصادف شد.تو پر  کشیدی.معنای بغض را آنجا فهمیدم.خودم  قلبت را دیدم که توی  سینی استیل  بیمارستان بردند و به آن  شیطان صفت  پیوند زدند.چند واحد خون  زدند...کجایی الان؟نیستی ببینی رفیق.عکسهایش را به لطف فیسبوک دیدم.سواحل کالیفرنیا،با شلوارک و سوت ی ن سفید توری!،در کنار دوستان نر و ماده اش.با شیشه جانی واکر در دست،با قلب جوان تو و با خون تو رو به دوربین میخندد.در چشمانش غمی نیست رفیق راحت بخواب.همان چشمان بی شرم و حیا را میگویم.همان چشمی که روز اول گفتم به تو شیطان دارد..یادم تو را فراموش ای دوستی که در آن قطعه بهشت زهرا خوابیده ای،براستی که یادم تو را فراموش.این هفته اینها را کنار تختت برایت گفتم.شنیدی؟